Nigdy nie słyszałam wielkiego tenora. Tego wieczoru, usłyszawszy po raz pierwszy jego głos, ciemny i zarazem pełen barw, niczym światło i cień jednocześnie, powiedziałam sobie, że nie ma doskonalszego i bardziej wzruszającego instrumentu niż dwie struny głosowe bezpośrednio złączone z duszą. Śpiewem uśmierzał ból. Śpiewem wyrażał cierpienie. Zobaczyłam to wyraźnie. To nagłe wrażenie, że czas stanął w miejscu, to uczucie zagubienia, zawrót głowy, jego głos, to płomienny i czuły, to znów pełen bólu i buntu – wszystko to pomagało mi zrozumieć. Pokocham tego mężczyznę. Już go kochałam. Claudio Roman, światowej sławy tenor, porzucił operę po tragicznym wypadku, który odebrał mu wzrok i pewność siebie na scenie. Nie stracił jednak zainteresowania kobietami, których szereg przewinął się przez jego życie. Dlaczego więc postanawia zatrudnić młodą, niepozorną Laurę, by jako jego rzecznik prasowy towarzyszyła mu dwadzieścia cztery godziny na dobę? Laura nie jest pewna, czy przyjąć tę posadę. Uważa się za profesjonalistkę w branży muzycznej i nie ma ochoty pełnić roli opiekunki mężczyzny o reputacji cynika i uwodziciela. Gdy jednak po raz pierwszy słyszy podczas koncertu jego głos, zmienia zdanie… Od tej pory znosi jego arogancję i wybuchy złości, słucha jego erotycznych wynurzeń i odkrywa w nim nie tylko genialnego artystę, lecz wrażliwego, zagubionego, rozpaczliwie samotnego człowieka i wbrew rozsądkowi zakochuje się w nim miłością, która nie pragnie niczego w zamian. I przysięga sobie, że pomoże mu odzyskać nadzieję i marzenia – nawet poświęcając siebie… [www.lubimyczytac.pl]